Με το ακουστικό στο αυτί και τα βλέμματα των συνεταίρων αλλά και του πεθερού του, πάνω του, τράβηξε από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του, ένα μικρό σημειωματάριο.Το ξεφύλλισε. Βρήκε αυτό που ζητούσε μέσα σε λίγες στιγμές. Προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του, σκέπασε με την παλάμη του, το μικρόφωνο και ενημέρωσε τους κουστουμάτους να συνεχίσουν. Ανέσυρε στην μνήμη του ένα πελάτη που οι νομικές υπηρεσίες που του πρόσφεραν, αξίζαν κάποιες δεκάδες εκατομύρια ετησίως. Πέταξε το όνομα του και πως θα συνέχιζε στο γραφείο του. Γύρισε την γραμμή στο προσωπικό του τηλέφωνο και ζητώντας συγνώμη, βγήκε από την αίθουσα του συμβουλίου.
Όταν σήκωσε το ακουστικό καλυμένος απο την ιδιωτικότητα του γραφείου του, η γραμμή είχε κλείσει. Άνοιξε το τρίτο συρτάρι και πήρε το ασημένιο Σμιθ και Γουέσσον από την θήκη του. Το έλεγξε και μόλις βεβαιώθηκε πως ήταν γεμάτο και ασφαλισμένο το πέταξε στην τσέπη του. Δεν βιαζόταν πλέον. Η Ντόρα τον σταμάτησε καθώς έφευγε από το γραφείο. «Δεν ξέρω τι συμβαίνει» του είπε με πραγματικό ενδιαφέρον στα μάτια της «άλλα να προσέχεις, σε παρακαλώ». «Ένα συμβόλαιο, θα προσπαθήσω να σπάσω. Ένα δύσκολο συμβόλαιο..» Την φίλησε στο μάγουλο και τώρα, λίγη ώρα μετά, ανέβαινε τα σκαλιά προς τον 24ο όροφο.
Προσπαθούσε να συντάξει τις σκέψεις του σε μιά λογική σειρά. Εκείνος και η Άσλει, ήταν μαζί από παιδιά σχεδόν. Δεν υπήρχε κάτι που να αφορά την ζωή τους και να μην το συζητούν. Την αγαπούσε όσο τίποτε στον κόσμο. Δεν είχε κανένα λόγο να τον απατήσει. Προσπάθησε να διώξει αυτή, την τελευταία σκέψη απο το μυαλό του. Τον τρέλαινε. Έπρεπε να σκεφτεί τι είχε συμβεί. Σίγουρα κάποια παρεξήγηση υπήρχε στην μέση. Θα έκοβε ταχύτητα. Θα ανέβαινε στο σπίτι και θα την ρωτούσε. Θα το συζητούσαν όπως όλα τα θέματα, έως τώρα.
Δεν υπήρχε τίποτε να συζητήσουν. Η Άσλει δεν διέφερε τελικά σε τίποτε, από τις φίλες της. Ήταν ίδια με εκείνη την «αρπάχτρα» την Τζέην που δεν είχε αφήσει αρσενικό για αρσενικό στον 8ο όροφο της εταιρείας. Την είχε κάνει «τσακωτή» στα γόνατα, μπροστά από ένα νεαρό κολλεγιόπαιδο με συστάσεις. Και με την άλλη, την Σούζαν με τα πλαστικά βυζιά που του την είχε «πέσει» εκείνο το βράδυ, μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Έπρεπε να την πηδήσει. Ακόμα και η αποδοκιμασία της απέναντι τους, ήταν και αυτή στα πλαίσια των υποκριτικού της ταλέντου. Δεν υπήρχε κάτι να συζητήσει μαζί της. Η Άσλει τον απατούσε και όχι τα φαινόμενα. Η φωνή της, να βογγάει προστυχιές στο τηλέφωνο αποτελούσε αδιάψευστο στοιχείο. Δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί. Θα αναγνώριζε την φωνή της, ανάμεσα σε χιλιάδες. Αλλά και η Μανουέλα! Ο θυρωρός, ο κύριος Φερλούτσι την είχε αναφέρει: «..όπως ακριβώς έκανε και η Μανουέλα πριν λίγο που σχόλασε..»
Κοίταξε το ρολόι του. 11:40. Η Μανουέλα, η μεξικάνα οικιακή βοηθός, αποδεσμευόταν το απόγευμα. Πολλές φορές, ο Τζον την έβρισκε στο σπίτι, περασμένες πέντε το απόγευμα. Η Άσλει τα είχε στήσει όλα στην εντέλεια. «Όχι κυρία μου..» Η ζωή του διαλυόταν. Έχανε τα πάντα με ένα διαζύγιο, ακόμα και αν αυτό έβγαινε υπέρ του «..δεν θα πάμε νομικά. Τουλάχιστον όχι εσύ..»
Ξεκίνησε να ανεβαίνει και πάλι τα σκαλιά, πιο αργά αυτή την φορά σφίγγοντας την λαβή του περίστροφου στην τσέπη του.
**
Η Άσλει άλλαξε το CD που είχε σωπάσει. Είχε τελειώσει την ώρα που εκείνη χαλάρωνε στο γιακούζι. Σήκωσε λίγο παραπάνω την ένταση και στριφογύρισε γυμνή, σε μια χορευτική φιγούρα. Λικνίζοντας πότε αστεία και πότε αισθησιακά τους μηρούς της, πήγε στην βιβλιοθήκη. Άνοιξε την διπλή βαριά πόρτα. Στάθηκε για λίγο χωρίς να ανάψει το φως του μεγάλου δωματίου. Ένοιωσε πως κάποιος την παρακολουθούσε. Έφταιγε μάλλον, το γεγονός πως δεν συνήθιζε να ψάχνει τα πράγματα του Τζον. Ουσιαστικά, ποτέ στον κοινό τους βίο, δεν υπήρχαν «πράγματα του Τζον». Ακριβώς όπως, δεν υπήρχαν «πράγματα της Άσλει», αλλά αυτό το δωμάτιο εξέπεμπε την αίσθηση της ιδιωτικότητας του Τζον Φάουστερ.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12