Μαθημένη πια
Τρίβω τα μάτια μου στο χώμα
«Σώπα καταραμένη, σώπα
πανάθεμά σε μην μετράς άστρα
θες να βγάλεις κότσια;
στα χέρια σου στο είναι σου
αίμα να τρέχουν οι πληγές;
Πάψε κακομοίρα μου τα κλάματα κι ακούν
το φεγγάρι είναι στη χάση
Νοέμβρη μήνα δεν καρπίζουν οι συκιές
και η μπάμπω- Μάζλι πέθανε!»
Τόσα χρόνια τόσα αστέρια
και δεν ξέρω πόσα κουβαλώ στην πλάτη
η γητεύτρα πέθανε
και η κατάρα της;
