Μη με βοηθάτε, μη
μου σπάτε το κουκούλι, τα άκρα μου
στέκουν ακόμα ατροφικά, τα φτερά μου
νωπά, η μεμβράνη μου
είναι ο σταυρός μου και ράφτηκε από μένα.
Δεν υπολογίζω το χρόνο, είναι
οξυγόνο και δεν αρκεί, πιθανότατα
δε θα τα καταφέρω.
Τόσα και τόσα σιχαμένα έντομα το ξέρουν
ποτέ τους δε θ’ ανθίσουν πεταλούδες
Εγώ στην τελική γιατί να διαφέρω;
Και η Κάμπια έχει φωνή
Κάμπια - Σωτηράκογλου Αλεξάνδρα
τρώγοντας … ανοίγουν τα φτερά…
υπομονή και επιμονή…και νεκρές πετάνε
όλα κάποτε τελειώνουν και ξαναρχίζουν…
Θέλω να έρθει τώρα
του έρωτα η ώρα
Έκανα τόση υπομονή
που να ξεχάσω θέλω.
Πόνοι και φόβοι αλγεινοί
φεύγουν στα ουράνια ύψη.
Από μια δίψα νοσηρή
το αίμα που έγινε χολή.
Θέλω να έρθει τώρα
του έρωτα η ώρα
Ίδιος με το λιβάδι
στη λησμονιά παρατημένο
φουντωμένο κι ανθισμένο
με λιβανόχορτα και ήρα
μέσα στο άγριο βουητό
από βρωμόμυγες σωρό.
Θέλω να έρθει τώρα
του έρωτα η ώρα
Αρθούρος Ρεμπώ, από την “Εποχή στην κόλαση”