Εφόσον επιβάλλεται μία, έκανα τη μεγαλύτερη.
Υπέρμετρη φιλοδοξία,
τον μόσχο μου τον σιτευτό άρπαξα απ’ τα κέρατα.
Δεν ήταν εύκολο,
γαντζωμένος χρόνια μες στον κόλπο μου, έσφαζα για μήνες.
Σπαρταρούσε κι έγδερνα.
Τώρα το αίμα για μελάνι το δέρμα για χαρτί
γράφω δίχως να σκέφτομαι.
Η φωνή του γανώνει το μυαλό μου.
Ισχυρίζεται πως πήγε άδικα.
μερικές θυσίες ειναι σωτήριες…όσο αδικες και αν ειναι..
Σωτήριες ή μη, όλες τους άδικες είναι.
Εφόσον επιβάλλεται μία, έκανα τη μεγαλύτερη.
(Κάνε ότι θες στη ζωή σου, μα φρόντισε να είναι στον υπερθετικό…)
Όταν το αίμα γίνει μελάνι και το δέρμα χαρτί,
πνίξε τη φωνή που ισχυρίζεται
πως η προσπάθεια πήγε άδικα.
…keep working…
κα.πα.