Σε σκέφτομαι
πιο πολύ σε σκέφτομαι τα βράδια.
Το ότι δε γεννήθηκες υπήρξε η εγωιστική σου
η μία και εγωιστική σου πράξη.
Κάθομαι και κοιτώ τους τοίχους,
τους τοίχους του σπιτιού μας στην αρχή τους μισείς
έπειτα τους συνηθίζεις
τέλος τους έχεις ανάγκη.
Βιώνω μια απίστευτη ένταση
παρά τον υποτονικό τρόπο ζωής μου
μέσα μου κοχλάζει η μανία
να καταστρέφω παρά τη φύση μου.
Βαδίζω στο δρόμο που χαράχτηκε για σένα.
Αν αυτή η ανάγκη δεν είναι χαρακτηριστικό του φύλου μου
αλλά η δική σου ενσαρκωμένη επικυριαρχία
τότε οι γονείς μας παραπλανήθηκαν
οι γονείς μας γελάστηκαν!
Μα μη μ’ αφήσεις
όπως και να ‘χει μη μ’ αφήσεις …
Σε φιλώ,
η αδερφή σου
συμπαντικοί δεσμοί
My dear brother…